آتشی که نمیرد
از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماستآتشی که نمیرد
از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماسترسید مژده که...
عکس از: فرناز
صبـــا ز منــــزل جانــــان گــــذر دریــغ مــــدار/ وز او بـــه عـــاشق بی‌دل خبر دریغ مدار
به شکر آن که شکفتی به کـــام بخت ای گل/نسیــــم وصـــل ز مـــرغ سحر دریغ مدار
حریف عشق تو بــــودم چـــو مـــاه نـــو بودی/ کنــــون کــــه ماه تمامی نظر دریغ مدار
کنـــون کـــه چشمه قند است لعــل نوشینت/ سخن بگوی و ز طوطی شکر دریغ مدار
جهان و هرچه دراو هست سهل ومختصرست/ ز اهـــل معـــرفت این مختصر دریغ مدار
مـــکــارم تـــو بـــــه آفـــــاق می‌بــــرد شـــــاعر/ از او وظیفـــــــه و زاد سفــــر دریغ مدار
چـــو ذکــر خیر طلب می‌کنی سخن این است/ که در بهای سخن سیم و زر دریغ مدار
غبــــار غـــم بــــرود حــــال خــــوش شود حافظ/ تــــو آب دیـــده از این رهگذر دریغ مدار
دوستان عزیز
از شما که تو این مدت بهم سر می‌زدین و با مهربانی و علاقه نوشته‌هامو می‌خوندین بسیار سپاسگزارم، سالی سبز و پربار برای شما و نزدیکانتان آرزو می‌کنم.
در حال حاضر به خاطر گرفتارهای شخصی ترجیح می‌دم در اینجا چیزی ننویسم ولی همیشه به یاد مهربانی و محبت شما خوبان هستم.
لحظه‌هاتون سبز و زندگی‌تون سرشار از رنگ و بوی بهار
نشانه
چشمانم را نشانه‌ی راهت می‌کنم
در لانه‌ی ساده و صمیمی گنجشکی
در ارتفاع شاخساران سبز همان نارون
که تاب ِ بی‌تاب ِ کودکی‌مان
از شاخه‌های معطرش آویخته است
و بر تن تناور تبدارش
ابتدای نام من و تو
حک شده است
- به خطی کودکانه -
***
نه دشنه‌ای
نه هراسی
هیچ به همراه نیاور
کیفیت نگاهت کافی است
و گیسوان ریزبافته‌ات
و لبخنده‌هایت
که در شب تیره
طلوع ماه را ماننده است
***
چشمانم را نشانه‌ی راهت می‌کنم
بیدار،
به سان خوشه‌ای انگوردر آسمان شب
تا آمدنت
کوزه‌ای آب آنجاست
و آینه‌ای
تا خود را در آن بازیابی
تا مرا بازشناسی
صدای کلاغان را به هیچ مگیر!
و هر نوای هموار را
تنها شنیدن ترنم خوش نوای دلت
کافی است
به وقت آمدنت
تنها تلاقی نگاه‌مان
برای باران و
کشف دوباره‌ی آن آتش نامیرا کافی است
بی‌گمان
دیگر روز
در همانجا که من و تو ایستاده‌ایم
معبدی می‌سازند
که نارون
درخت مقدس آن خواهد بود
رنگین کمان
حوصله‌ام بی‌تابی می‌کند
در این هوای ابری،
باران می‌شوم
می‌بارم
سُر می‌خورم روی گونه‌هایت
پاک می‌کنم حافظه‌ی سیاه ابرها را
از هر چه بغض فروخورده
اکنون
فصل بودن توست
رنگین کمان من!
هیچ
قصیده‌ای زیبا و یگانه از دکتر مظاهر مصفا
مردی ز شهـر هیچـــم و از روزگار هیـــچ/ جـــان از نتــایج هــــرگــــز، تــن از تبــار هیچ
از شهر بی‌کرانــــه‌ی هـــرگــز رسیــده‌ام/ تــــا رخت خـــویش بـاز کنــــم در دیــار هیچ
از کــــوره راه هـــــرگـز و هیچم، مسافری/ در دست،خون هــرگـــز و در پـــای خار هیچ
دنبـــال آب زندگـی از چشمه‌ســار مــرگ/ جویــای نخـــل مـــردمــــی از جویبــار هیچ
دست از کنار شسته نشسته میان موج/ پا بــر سـر جهــان زده، ســر در کنـــار هیچ
اصلی گسسته مانده تهی از امیــد وصل/ فرعی شکسته گشته پر از برگ و بار هیچ
دیـــوانه‌ی خــــرد ورز و فرزانــــه‌ی جهـــول/ عقـــل آفـــرین دشت جنون، هوشیار هیچ
هم خــود کتــاب عبرت و هم اعتبارْجـوی/ از دفتـــــــر زمـــانـــــه‌ی بـــی‌اعتبــــار هیچ
چنــــدی عبث نهــــاده قـــدم در ره خیــال/ یک چنــــد خیــــره کـوفته سر بر جدار هیچ
عمـری فشانده اشک ِ هنر پیش پای خلق/ یعنـــی که کــــرده گــوهر خود را نثار هیچ
آیـــــای بی‌جـــوابـــم و امـــای بـــی‌دلیـــل/ گفتـــــار پـــــوچ‌گـــــونـــــه و پنــداروار هیچ
گـــــردنــــده روزگـــارم و چرخنــده آسمـان/ لیـــل و نهــــار ســـــازم و لیـل و نهار هیچ
پــــرگـــار ســرنگونم و عمــری به پای سر/ بـــــر گــــرد خـــویش دور زدم در مدار هیچ
عــزلت نشیـــن خانــــه‌ی بی‌آسمــانــه‌ام/ محنت‌گــــزین بــــی‌در و پیکـــر حصار هیچ
صلـــح‌آزمــــای جنگــم و پیکـــارجوی صلح/ بی هـــم‌نبـــــرد ِ هـرگز و چابک سوار هیچ
تیــــــرِ هـــلاک یافتـــه‌ام از شغـــال ِ کیــــد/ خط امــان گرفتــــــه از اسفنـــــدیـــار هیچ
محکــــوم بی‌گنــــاهم و معصـــوم بی‌پناه/ مظلـــوم بی‌تظلــــم و مصلـــــوب دار هیچ
کس خواستــــار هــرگز ِ هـــرگز شنیده‌اید/ یــــا هیــــچ دیده‌اید کسی دوستدار هیچ؟
آن هیچ کـــس کـــه هرگز نشنیده‌ای منم/ هـــم دوستـدار هرگز و هم خواستار هیچ