1) دوش از مسجد سوی میخانــه آمــد پیر ما. چیــست یـــارانِ طریقت بعــد از ایــن تـدبیر ِ مـا؟
2) ما مریدان روی سوی کعبه چون آریـم؟ چون، روی سوی ِ خـــانـــــــه خَمّـــــــار دارد پیــــر ِ مـا.
3) در خــرابات ِ مغان، مـــا نیز هم منزل کنیم؛ کاین چنیــــن رفته ست در عهد ِ ازل تقــدیر مــا.
4) عقل اگـر دانـد کـه دل در بندِ زلفش چون خوشست، عـــاقلان دیـــوانه گردنـــد از پــی ِ زنجیــر ِ مــا.
5) روی ِخوبت آیتی از لطف بـر ما کشف کـرد؛ زان سبب جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما.
6) بــــا دل ِ سنگینت آیــا هیچ در گیرد شبی؟ آه ِ آتشنــــــاک و ســــــوز ِ نـــــالــــه شبگیـر ما.
7) بـاد بر زلف تو آمد، شد جهان بر من سیاه، نیست از سودایِ زلفت بیــش از این توفیـرِ مــا.
8) مـرغ دل را صید جمعیت بـه دام افتاده بود، زلف بگشادی و بـاز از دسـت شــد نخجیــر ِ ما.
9) تیر ِ آه ِ ما ز گردون بگذرد، حـــافظ خمـوش! رحم کن بر جــانِ خود، پرهیــز کـــن از تیر ِ مـا.
اجرایی از این غزل را با صدای عبدالرحیم ساربان شاعر و خواننده افغان از اینجا بشنوید.