آتشی که نمیرد

از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست

آتشی که نمیرد

از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماست

غزل 4: صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را

 

 

صبـــا بـــه لطف بگـــو آن غــزال رعنــا را / که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را  
شکــر فـــروش کـــه عمرش دراز باد چرا / تفقـــدی نــکنــــد طوطـی شکـــرخا را  

غرور حسنت اجــازت مگـــر نداد ای گل / کــه پرسشی نکنـی عندلیب شیدا را  

به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر / بـــه بنـــد و دام نگیـرنــد مـــرغ دانـــا را  

ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست / سهی قدان سیه چشم ماه سیما را   

چـــو بـــا حبیـب نشینی و بـاده پیمایـی / بـــه یـــاد آر محبــــان بــــاد پیمــــا را   

جـز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب/ که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را 

در آسمـــان نـــه عجب گر به گفته حافظ / ســرود زهره به رقص آورد مسیحا را

 

برداشت از اینجا

 

شهرزاد درویش شنبه 20 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 11:14 ق.ظ