آتشی که نمیرد
از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماستآتشی که نمیرد
از آن به دیر مغانم عزیز می‌دارند که آتشی که نمیرد همیشه در دل ماستغزل 6: به ملازمان سلطان که رساند این دعا را
1) به ملازمان سلطان، کــه رسانـد ایــن دعـا را؟ کـــه:"بــه شکـر پادشاهی، زنظر مران گدا را"
2) ز رقیـب دیـو سیرت، به خدای خود پنــــاهــم؛ مگـر آن شهــاب ِ ثاقب، مـــددی دهد سُها را.
3) مــژه سیــاهت ار کـــرد بــه خـون ما اشــارت، ز فریــب او بینــدیش و غلـــط مـکــن، نگـــارا!
4) دل ِ عـالمـی بســـوزی، چــــو عِــذار بـرفروزی، تو از این چه سود داری که نمی‌کنی مدارا؟
5) همه شب در این امیدم،که نسیم صبحگاهی، بــــه پیــــام آشنایــی، بنــــــوازد آشنـــــا را.
6) چه قیامت است جانـا که به عاشقان نمودی؟ رخ همچو ماه تابــان، قـــد ِ ســـرو دلـــربا را.
7) بـه خـدا کــه جرعه‌ای ده تو به حافظ سحرخیز، که دعـــای صبحگـاهی، اثری دهـد شما را.
ش: شاملو // ق: قدسی// ن: نیساری // قز: قزوینی // س: سایه // خ: خانلری
1) ش: /ز ملازمان
2) ق: به خدا همی پناهم ---- قز، خ، ن، س: /مددی دهد خدا را
5) قز، خ، ن: /به پیام آشنایان
6) قز، خ، س: /دل و جان فدای رویت بنما عذار ما را ---- ش: /دل همچو سنگ خارا
7) قز، خ: /اثری کند ---- س: /که به وقت صبحگاهان اثری بود دعا را
ن: تمام بیت:
چو طبیب دردمندان لب لعل یار باشد،
دل دردمند حافظ ز که جوید این دوا را؟
ش: تمام بیت:
چو طبیب دردمندان لب لعل یار باشد،
دل دردمند عاشق زکه جوید این دوا را؟
در نسخه "ش" پس از بیت هفتم بیت دیگری آمده:
خبری ز حال عاشق بر یار بار گویید
برسد مگر ز زلفش اثری مشام ما را
و بیت هفتم "به خدا که جرعه ای ده..." مقطع غزل و به عنوان بیت پایانی است.
شرحی بر غزل را از اینجا بخوانید.
غزل 4: صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
صبـــا بـــه لطف بگـــو آن غــزال رعنــا را / که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را
شکــر فـــروش کـــه عمرش دراز باد چرا / تفقـــدی نــکنــــد طوطـی شکـــرخا را
غرور حسنت اجــازت مگـــر نداد ای گل / کــه پرسشی نکنـی عندلیب شیدا را
به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر / بـــه بنـــد و دام نگیـرنــد مـــرغ دانـــا را
ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست / سهی قدان سیه چشم ماه سیما را
چـــو بـــا حبیـب نشینی و بـاده پیمایـی / بـــه یـــاد آر محبــــان بــــاد پیمــــا را
جـز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب/ که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را
در آسمـــان نـــه عجب گر به گفته حافظ / ســرود زهره به رقص آورد مسیحا را
برداشت از اینجا
غزل 5*: دل می‌رود ز دستم صاحبدلان خدا را
عکس از: فلورا
دل مــی‌رود ز دستــــم، صــاحبــدلان خـــدا را / دردا کــه راز پنهـــان خواهـــد شد آشکـــارا
کشتـی شکستگـانیم ای بــاد شرطه برخیـز/ بــــاشـــد کــــه بــاز بینیـــم دیــدار آشنـا را
ده روزه مهـــر گــردون افسانه است و افسون/ نیکــــی بــــه جـــای یاران فرصت شما یارا
در حلقـــه گــل و مل خوش خواند دوش بلبل / هــــات الصبـــوح هبـــوا یـــا ایهــا السُّکارا
ای صـــاحب کـــرامت، شکــــرانـــه سـلامــت/ روزی تفقـــــدی کــــن، درویش ِ بینـــوا را
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حـرف است / بـــا دوستـــان مروت، بـــا دشمنـــان مدارا
درکـــوی نیک نــــامی مــــا را گــــذر ندادنـــد، / گــــر تـــــو نمی‌پسنـدی، تغییر کـن قضا را
آن تلــخ‌‌وش کـــه صوفی ام الخبائثش خوانـد،/ اشهـــی لنــا و احـــلی من قُبلـــة العـــذارا
هنگـــام تنگدستی در عیش کوش و مستی، / کاین کیمیـــای هستـی قـارون کند گدا را
سرکش مشو که چون شمع از غیرتت بسوزد،/ دلبر که در کــف او، موم است سنگ خارا
آیینـــه سکنـــــدر ، جام ِ مــی اســـت بنـــگر / تــــا بــــر تــو عـرضه دارد، احوال ملک دارا
ترکان ِ پــــارسی گــــو بخشندگان ـ عمـــرند / ســــاقی بــــده بشـارت، رندان پارسا را
حافـــظ بـــه خود نپوشیـــد ایـن خرقه می آلود / ای شیخ پاک دامن! معــــذور دار مـــا را
* با اجازه دوستان بهتر دیدم این هفته غزل پنجم را بخوانیم.
برداشت از اینجا
غزل 3: اگر آن ترک شیرازی...
اگــــر آن تــــرک شیــرازی بــه دســت آرد دل مـــا را/ به خال هندویش بخشم سمــرقند و بخـارا را
بده ساقی مـــی بـاقی که در جنت نخواهی یافت / کنـار ِ آب ِ رکــن آبــاد و گلــگشـت ِ مصــــلا را
فغــان کــاین لـــولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب/ چنان بردند صبــر از دل که ترکان خوان یغما را
ز عشق ناتمام ما، جمـــال یـار مستغنـــی اسـت / به آب ورنگ وخال وخط چه حاجت روی زیبا را
من ازآن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم/ که عشق از پـــرده عصمت بـرون آرد زلیخا را
اگـــر دشنـــام فرمایــی و گــر نفـــرین دعــــا گـــویم / جواب تلـــخ می‌زیبـــد لــب لعـــل شکرخا را
نصیحـت گـــوش کــن جانا که از جان دوست‌تر دارند / جوانــــان سعــادتمنـــد پنــــد ِ پیر ِ دانــــا را
حدیـث از مطــرب و مــی گـــو و راز دهر کمتـر جـو /که کس نگشود ونگشایدبه حکمت‌این معما را
غـزل گفتــی و دُر سفتـی بیا و خوش بخــوان حافظ / کـــه بـــر نظــم ِتــو افشانـد فلک عقد ثریا را
برداشت از اینجا
غزل 2: صلاح کار کجا و من خراب کجا
صـــلاح ِ کــار کجــــا و مــن ِ خـــراب کجـــــا / ببیــن تفـــاوت ره کــز کجــاست تـا به کجا
دلم ز صـــومعه بگـــرفــت و خرقــه سالـوس / کجاست دیر ِ مغـــان و شــراب ِ نــاب کجا
چــه نسبـت است بـه رندی صلاح و تقوا را / سمــــاع ِ وعـــظ کجـــا، نغمـــه ربـــاب کجا
ز روی ِ دوست دل ِ دشمنان چــه دریـــابـــد / چــــراغ ِ مـــرده کجـــا، شمع ِ آفتـــاب کجا
چو کحل ِ بینش ِ ما خاک آستان شماست / کجـــا رویـــــم بفـــــرمــــا از این جنـاب کجا
مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است / کجا روی همی ای دل بدیـــن شتـاب کجا
بشـــد کــه یــاد خــوشش باد روزگار وصـال / خــود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا
قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست / قرار چیست صبوری کدام است وخواب کجا
برداشت از اینجا