غزل 8: ساقیا برخیز و در ده جام را |
۱) ساقیــــا بـرخیـــز و در ده جــام را. خاک بر سـر کــن غــم ِ ایــام را. 2) ساغر ِ می در کفـم نــه، تـــا ز بر، بر کشم این دَلق ِ ازرق فـام را. 3) گر چه بد نامــی ست نـــزد ِ عـاقلان، مـا نمی خــواهیم ننگ و نام را. 4) باده در ده، چنــد از ایــن باد ِ غــــرور، خاک بر ســر نفس ِ نـافرجـام را؟ 5) دود ِ آه ِ سینـــــه نــــــالان ِ مــــــن، سوخت ایـن افســردگانِ خام را. 6) محرم ِ راز ِ دل ِ شیــــــــدای خـــود، کس نـمی بینم زخاص و عام را. 7) با دلارامـــی مـرا خاطر خــوش است، کز دلــم یــک بــــاره بُـــرد آرام را. 8) ننگـــــرد دیگـــــر بــه سـرو اندر چمن، هرکه دید آن سرو ِ سیم اندام را. 9) صبر کن حافظ به سختی روز و شب، عاقبت روزی بیـــابـــی کــــام را.
"طنز حافظ" از "دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی" را از اینجا بشنوید. |