1) به ملازمان سلطان، کــه رسانـد ایــن دعـا را؟      کـــه:"بــه شکـر پادشاهی، زنظر مران گدا را" 

2) ز رقیـب دیـو سیرت، به خدای خود پنــــاهــم؛      مگـر آن شهــاب ِ ثاقب،‌ مـــددی دهد سُها را.  

3) مــژه سیــاهت ار کـــرد بــه خـون ما اشــارت،      ز فریــب او بینــدیش و غلـــط مـکــن، نگـــارا!  

4) دل ِ عـالمـی بســـوزی، چــــو عِــذار بـرفروزی،      تو از این چه سود داری که نمی‌کنی مدارا؟ 

5) همه شب در این امیدم،که نسیم صبحگاهی،     بــــه پیــــام آشنایــی، بنــــــوازد آشنـــــا را.   

6) چه قیامت است جانـا که به عاشقان نمودی؟      رخ همچو ماه تابــان، قـــد ِ ســـرو دلـــربا را.   

7) بـه خـدا کــه جرعه‌ای ده تو به حافظ سحرخیز،      که دعـــای صبحگـاهی، اثری دهـد شما را.  

 ش: شاملو // ق: قدسی// ن: نیساری // قز: قزوینی // س: سایه // خ: خانلری

1) ش: /ز ملازمان  

2) ق: به خدا همی پناهم ---- قز، خ، ن، س: /مددی دهد خدا را

5) قز، خ، ن: /به پیام آشنایان   

6) قز، خ، س: /دل و جان فدای رویت بنما عذار ما را ---- ش: /دل همچو سنگ خارا

7) قز، خ: /اثری کند ---- س: /که به وقت صبحگاهان اثری بود دعا را  

ن: تمام بیت:

چو طبیب دردمندان لب لعل یار باشد،  

دل دردمند حافظ ز که جوید این دوا را؟  

ش: تمام بیت: 

چو طبیب دردمندان لب لعل یار باشد، 

دل دردمند عاشق زکه جوید این دوا را؟

در نسخه "ش" پس از بیت هفتم بیت دیگری آمده:  

خبری ز حال عاشق بر یار بار گویید  

برسد مگر ز زلفش اثری مشام ما را  

و بیت هفتم "به خدا که جرعه ای ده..." مقطع غزل و به عنوان بیت پایانی است.

شرحی بر غزل را از  اینجا بخوانید.