صبـــا بـــه لطف بگـــو آن غــزال رعنــا را / که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را  
شکــر فـــروش کـــه عمرش دراز باد چرا / تفقـــدی نــکنــــد طوطـی شکـــرخا را  

غرور حسنت اجــازت مگـــر نداد ای گل / کــه پرسشی نکنـی عندلیب شیدا را  

به خلق و لطف توان کرد صید اهل نظر / بـــه بنـــد و دام نگیـرنــد مـــرغ دانـــا را  

ندانم از چه سبب رنگ آشنایی نیست / سهی قدان سیه چشم ماه سیما را   

چـــو بـــا حبیـب نشینی و بـاده پیمایـی / بـــه یـــاد آر محبــــان بــــاد پیمــــا را   

جـز این قدر نتوان گفت در جمال تو عیب/ که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را 

در آسمـــان نـــه عجب گر به گفته حافظ / ســرود زهره به رقص آورد مسیحا را

برداشت از اینجا