اگــــر آن تــــرک شیــرازی بــه دســت آرد دل مـــا را/ به خال هندویش بخشم سمــرقند و بخـارا را
بده ساقی مـــی بـاقی که در جنت نخواهی یافت / کنـار ِ آب ِ رکــن آبــاد و گلــگشـت ِ مصــــلا را
فغــان کــاین لـــولیان شوخ شیرین کار شهرآشوب/ چنان بردند صبــر از دل که ترکان خوان یغما را
ز عشق ناتمام ما، جمـــال یـار مستغنـــی اسـت / به آب ورنگ وخال وخط چه حاجت روی زیبا را
من ازآن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم/ که عشق از پـــرده عصمت بـرون آرد زلیخا را
اگـــر دشنـــام فرمایــی و گــر نفـــرین دعــــا گـــویم / جواب تلـــخ می‌زیبـــد لــب لعـــل شکرخا را
نصیحـت گـــوش کــن جانا که از جان دوست‌تر دارند / جوانــــان سعــادتمنـــد پنــــد ِ پیر ِ دانــــا را
حدیـث از مطــرب و مــی گـــو و راز دهر کمتـر جـو /که کس نگشود ونگشایدبه حکمت‌این معما را
غـزل گفتــی و دُر سفتـی بیا و خوش بخــوان حافظ / کـــه بـــر نظــم ِتــو افشانـد فلک عقد ثریا را
برداشت از اینجا