غزل 2: صلاح کار کجا و من خراب کجا |
صـــلاح ِ کــار کجــــا و مــن ِ خـــراب کجـــــا / ببیــن تفـــاوت ره کــز کجــاست تـا به کجا دلم ز صـــومعه بگـــرفــت و خرقــه سالـوس / کجاست دیر ِ مغـــان و شــراب ِ نــاب کجا چــه نسبـت است بـه رندی صلاح و تقوا را / سمــــاع ِ وعـــظ کجـــا، نغمـــه ربـــاب کجا ز روی ِ دوست دل ِ دشمنان چــه دریـــابـــد / چــــراغ ِ مـــرده کجـــا، شمع ِ آفتـــاب کجا چو کحل ِ بینش ِ ما خاک آستان شماست / کجـــا رویـــــم بفـــــرمــــا از این جنـاب کجا مبین به سیب زنخدان که چاه در راه است / کجا روی همی ای دل بدیـــن شتـاب کجا بشـــد کــه یــاد خــوشش باد روزگار وصـال / خــود آن کرشمه کجا رفت و آن عتاب کجا قرار و خواب ز حافظ طمع مدار ای دوست / قرار چیست صبوری کدام است وخواب کجا
برداشت از اینجا |